in duizend stukjes uit elkaar gevallen
raap je jezelf weer op
hoe kapot kun je zijn
en hoe sterk kun je worden
niet gisteren
niet morgen
maar vandaag
is de dagwonden gelikt
het bloeden gestelpt
het nu
dit moment
is het enige dat telt
gepokt en gemazeld
gekwetst en gewond
jezelf verbazend
over hoe dit ontstond
je eigen armen
in een troostend gebaar
om je koude lijf te verwarmen
al voelen ze zwaar
ze zijn van jou
ze zijn er voor jou
en houden je vast
als niemand anders
Geen opmerkingen:
Een reactie posten