en je voelt je verdoofd,
je gedachten opgekruld
in de kronkels van je brein
als een kluwen wol
zonder begin en zonder eind
waardoor de trui van je leven
niet verder lijkt te komen
laat staan ooit wordt afgemaakt
Dan toch is daar ineens dat licht
dat de mist
stukje bij beetje verdrijft:
een helder patroon komt in zicht
je kunt weer denken
je weet het weer
voorzichtig begin je
aan een nieuwe zonnige dag!
als ik verder wandel over mijn levenspad
Een oneffen pad
met hobbels en obstakels genoeg van zichzelf
geflankeerd door ontmoetingen,
gebeurtenissen en gedachten
die mij nog wachten
en die, zoals geknotte wilgen,
uitlopen en verder zullen groeien
Als ik langs zal lopen
zal ik ze aanraken
of ze raken mij aan
Sommige zullen mij beschermen,
sommige mij verwonden
maar alle zijn met mij verbonden
en nodig
voor het bepalen van mijn weg
en mijn bestaan
Goed! (?)
