en je voelt je verdoofd,
je gedachten opgekruld
in de kronkels van je brein
als een kluwen wol
zonder begin en zonder eind
waardoor de trui van je leven
niet verder lijkt te komen
laat staan ooit wordt afgemaakt
Dan toch is daar ineens dat licht
dat de mist
stukje bij beetje verdrijft:
een helder patroon komt in zicht
je kunt weer denken
je weet het weer
voorzichtig begin je
aan een nieuwe zonnige dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten